Full
d’autoavaluació individual
PARTICIPACIÓ AL BLOC
Grup (mati/vesprada): 1 TAFAE Vesprada 3ª
Avaluació
|
Alumne/a: Maria Solves Carmona
|
1.
Comentaris que he realitzat al bloc de JAR (valor
70%):
TASCA
INDIVIDUAL
|
Compleix
les normes de publicació(si/no)
|
Originalitat
(de
|
1. “Demasiado deporte virtual”
|
Si
|
9
|
2. Alt rendiment…?
|
Si
|
8
|
3. Sexisme i activitat
física/esportiva
|
||
4. Dòping, ética i esport.
|
Si
|
7
|
5. Sobre l’honestedat.
|
Si
|
9
|
6. L’esport, últim reducte del sexisme.
|
Si
|
6
|
7. I si aprenem dels “gansos”…?
|
Si
|
8
|
8. Discapacitat i activitat
física.
|
Si
|
10
|
2.
Publicacions que he realitzat al meu bloc de grup o comentaris
realitzats a entrades d’altres companys i companyes (valor 30%):
Títol
i data de la publicació
|
Compleix
les normes de publicació(si/no)
|
Originalitat
(de
|
Contestación al
comentario de Jorge Terrada en su entrada ¿¿Verdad O Mentira??
|
Si
|
8
|
2.
|
||
3.
|
||
4.
|
||
5.
|
9.
La valoració quantitativa que considere que mereix
per les aportacions al bloc comentades anteriorment és de (70% + 30%): 8
(de 0 a
10).
10. Seguidament
adjunte els comentàris i publicacions que he valorat als apartats anteriors al
llarg d’aquesta avaluació.
“Demasiado deporte
virtual”
Después de
leer el artículo y las opiniones de mis compañeros puedo decir que estoy
totalmente de acuerdo con ellos.
Está claro
que en los tiempos que corren no podemos fiarnos de dejar a los niños jugar a
sus anchas por las calles, debido a la gran cantidad de vehículos que transitan
por ellas, los pocos espacios que hay en una ciudad para que los niños jueguen,
y la cantidad de sucesos que ocurren día a día en nuestras calles; por eso y
muchas cosas más no hay la misma libertad de juego que hace 30 años. Pero igual
que no tenemos esto, tenemos otras ventajas como la gran cantidad de espacios
deportivos y una gran variedad de deportes, los cuales podemos practicar en
nuestra ciudad; y que podrían servir para que los niños consiguieran unos
valores parecidos a los que antiguamente conseguían jugando por la calle
(compañerismo, socialización, actividad física, imaginación, etc). Así que a
pesar de todo no tenemos escusa para el gran incremento que se ha producido en
los últimos años de la obesidad infantil.
Por otro
lado debido al gran estrés que tienen muchos de los padres (trabajo, economía,
etc) no les prestan la suficiente atención a las actividades de sus hijos;
importándoles más que no les molesten que lo que hacen. Y para ello que mejor
que un ordenador o una videoconsola; donde están entretenidos sin molestar y
encima no existe la preocupación de estar vigilando que no les pase nada en un
parque o vengan lesionados a casa.
Tampoco
hace tanto que yo bajaba a jugar con mis amigos al parque de bajo de mi casa
después de acabar el colegio y merendábamos allí mientras nos lo pasábamos
genial jugando, corriendo, hablando, etc. Pero ahora me asomo por el balcón y
pocos niños se ven jugando entre ellos (solo los de muy temprana edad), en
cambio te fijas en los bancos y ves a cantidad de ellos sentados jugando a las
videoconsolas o los móviles (sí niños con 7 i 8 años con móviles propios…) sin
dirigirse ni una palabra. Como sigamos así, dentro de unos años no existirán ni
los parques, y todos los juegos tradicionales
habrán desaparecido.
Así que
cambiar esto no es tan difícil. Solo tenemos que prestar más atención a la
educación de los pequeños y concienciarles de que ciertos días a la semana son para jugar o hacer deporte y no para
estar sentados frente a un ordenador; porque todo se puede compaginar con un
poco de esfuerzo (principalmente de los padres y educadores).
Alt rendiment…?
En primer lugar, no estoy de acuerdo con la
primera frase que Marta Pessarodona dice en su texto “Fa ja uns anys que dic que,
cas de tenir un fill amb inclinacions cap a l’esport d’elit, l’hi prohibiría”.
No creo que haya que ser tan extremista con respecto a los deportistas de
élite; ya que a pesar de arrastrar con ellos un mundo que no es del todo
saludable, son o al menos han sido personas como cualquier otra pero que han
intentado conseguir sus sueños a base de muchísima constancia, esfuerzo y
sacrificio (y en algunos casos, alguna ayudita extra).
Con respecto al dopaje, está claro que es perjudicial para la salud no
tanto a corto plazo como a largo plazo; y que detrás de esta práctica existe
una gran polémica. Pero a ver, por mucho que no me guste que la gente haga
“trampa” y que ensucien la práctica de algunos deportes o algunas competiciones
hay que tener claro que antes de todo esto ha habido la constancia, el esfuerzo
y el sacrificio del que hablábamos anteriormente. Que a pesar de que mucha
gente no lo ve o no lo quiere ver, no solo dopándose uno puede llegar tan alto;
es decir no puedes coger a cualquiera de la calle sin ninguna preparación y
pretender que solo dopándose consiga ser el mejor, eso no va así. Por tanto, a
pesar de estar en contra del dopaje (práctica que considero deshonesta) pienso
que simplemente es una forma de ayuda y no de creación de nuevas estrellas del
deporte.
Por último con respecto a lo de que si no exigiéramos tanto espectáculo
en el deporte no sería necesario el dopaje, creo que es una de las principales
razones por las cuales existe esta práctica. Pero también es debida a la
necesidad de mejorar (incluso excediendo los “limites” del cuerpo) de un
ganador nato; que nunca estará conforme con sus resultados a pesar de ello.
Dòping,
ètica i esport
Como siempre he dicho, el uso del doping en la
práctica deportiva me parece una falta de “legalidad” con respecto a otros que
practican el deporte y consiguen sus logros a base de esfuerzo, sacrificio y
constancia.
Una de las preguntas más frecuentes cuando
surge algún problema ya sea el de la utilización del doping o cualquier otro,
es la de cómo se podría erradicar esta práctica. Y como todos sabemos las
respuestas no son tan fáciles de aplicar. Pero para empezar deberíamos incidir
en los inicios, es decir, en la iniciación al ámbito de la recreación
deportiva, ya que todos los deportistas con un cierto nivel antes han pasado
por ahí, incluso cualquier persona alguna vez en su vida suele pasar por este
inicio. De esta forma deberíamos poner mucha atención a los valores que se
enseñan al iniciarse en cualquier tipo de práctica deportiva o recreativa, ya
que estos formaran la base para que el día de mañana haya un comportamiento con
respecto a ciertas prácticas, en este caso el dopaje.
Uno de los grupos más influenciables sería el
de la infancia y adolescencia; donde debería de empezar a fomentarse una
práctica saludable del deporte. En nuestro ámbito, tenemos un papel muy
importante con respecto a esto, ya que tenemos que aportar las ideas de
compañerismo, salud, equilibrio, diversión, confianza y muchas más, pero dentro
de las cuales no entran la de ganar por encima de todo. Todo esto lo estamos
hablando en el caso de ser animadores deportivos, y no un entrenador de alto
nivel. En este caso me parece muy bien que a parte de reforzar las anteriores
ideas también se fomente la competitividad y el sacrificio como partes
esenciales de la práctica deportiva, ya que se intentan conseguir otros fines
diferentes; aunque por supuesto no veo bien el poner en juego la salud ni la
integridad de la persona para conseguir algunos éxitos.
Con respecto al punto de que la aprobación del
doping en la práctica deportiva estuviera autorizado, pienso que hacer esto
sería un grave error. Está claro que si se aprobara saldría a la luz todo lo
que los deportistas toman y se tendría un mayor control sobre ello. Pero para
mí, hacer esto sería como incluir hacer trampas en el reglamento del juego.
Incluso los deportistas que no ven necesario el dopaje para conseguir sus
logros se verían obligados a hacerlo, porque se masificaría esta práctica, y en
el caso de no hacerla se verían destinados al fracaso con respecto a los demás
que si se dopan. Y estas personas que en un principio no se dopaban, si su
moralidad se lo permite acabarán haciendo lo mismo, porque es duro ver que a
pesar del esfuerzo diario que has invertido en tu deporte y los sacrificios que
has tenido que sufrir otros por tomar unas cuantas sustancias (está claro que
también con un duro entrenamiento) van a llevarse los primeros puestos.
Por tanto creo que lo mejor es no aprobar ni
facilitar el dopaje, e intentar que desde pequeños la gente crezca con unos valores
que les hagan rechazar este tipo de comportamiento. Solo así, podrá llegar el
día en que nos importe más el esfuerzo y la belleza que tiene un deporte
limpio, que el espectáculo que pueda surgir con la práctica de este.
Sobre
l'honestedat...
Actos como los del artículo anterior, la verdad es que escasean. Y no
estaría mal verlos más a menudo.
Como bien dicen algunos de mis compañeros, el realizar este acto depende
de la personalidad de cada uno; y no tanto de cómo se entrene. Porque estoy
segura que cualquiera entrena para ganar o superar-se y por tanto Iván
Fernández no creo que sea una excepción. Seguro que este chico ha pasado muchos
meses o años aparte de entrenando su físico entrenando su mente ya que esta
última es lo qué acaba decidiendo si ganas o pierdes, es decir, que aparte de
ser bueno en lo que haces tienes que tener la mente fría de saber aprovechar
cada situación para conseguir tu propósito. Pero hay casos donde los valores
que tienes como persona superan a los valores que te inculcan en los
entrenamientos, y en esos momentos puedes llegar a sorprenderte como hizo Iván.
Yo no estoy segura de que si hubiera sido Iván Fernández hubiera actuado
de la misma forma. Traslado el ejemplo del artículo anterior a que estoy
jugando una final de un campeonato importante y… en el caso que jugara contra
alguien al que de normal no gano y le estuviera ganando porque se ha dado un
tirón o esta medio lesionado creo que seguiría jugando como si no lo estuviera,
es decir, le ganaría. Considero esto parecido al caso anterior ya que es
obtener una victoria a pesar de saber que estas aprovechando una circunstancia
en desventaja del otro. Pero el deporte, al fin y al cabo es eso…competición.
Ya sea contra alguien o contra uno mismo. Y hay que saber aprovechar las
circunstancias del momento. Aunque claro, quien sabe qué haría si el caso fuera
otro…
A pesar de todo esto, sigo pensando que es un gesto muy bonito y digno de
admiración el que ha realizado este chico.
Con respecto a la gente de clase no sabría qué decir porque hay una gran
variedad de personalidades. Aunque estoy casi segura de que cada uno intentaría
aportar como mejor sabe los que considere los mejores valores para los niños; y
que así ellos puedan disfrutar de una práctica deportiva “sana” tanto física
como mental. Porque espero que tengan en cuenta que no es lo mismo ser alumnos
(como ahora) que ser educadores.
L’esport, últim reducte
del sexisme
Estos son todos los equipos deportivos que hay
en Xativa (si no me dejo alguno):
-CLUB FUTBOL PLUS
XATIVA
-CLUB DE PESCA JUBILADOS Y PENSIONISTAS XATIVA
-CLUB BADMINTON XATIVA VALENCIA TERRA I MAR
-CLUB TAEKWONDO DE XATIVA
-CLUB AVITAX-PREFAES FUTBOL SALA
-CLUB BASQUET XATIVA
-XATIVA TENIS CLUB
-CLUB DE PATINATGE XATIVA
-CLUB NOU BASQUET
-CLUB ATLETISME XATIVA
-CLUB AJOS XATIVA
-CLUB GOLF XATIVA
-ASOCIACIÓN AEROBICA XATIVA
-CLUB AJEDREZ LA PRIMITIVA
-CLUB TAEKWONDO XATIVA.S.GIMNASIA
-CLUB XATIVA FUTBOL BASE
-CLUB VOLEIBOL XATIVA
-CLUB BALONMANO XATIVA
-CLUB GIMNASIA RITMICA XATIVA
-CLUB DE PESCA SETABENSE
-CLUB FRONTENIS SAN PATRICIO
-CLUB TENIS SAN PATRICIO
-CLUB TENIS CAMP BIXQUERT
-VELOCLUB PEDALIER XATIVA
-CENTRE EXCURSIONISTA XATIVA
-CLUB TENIS TAULA XATIVA
-CLUB ESCACS SAITI
-CLUB ESPORT ESGLAI
-CLUB DEPORTIVO OLIMPIC DE XATIVA
-CLUB XATIVA FUTBOL SALA CARRALERO
-CLUB TIRO OLIMPICO “LA COSTERA”
-CLUB NATACION XATIVA
-CLUB PESCADORES TEAMV96
-CLUB DEPORTIVO FUTBOL SALA
-CLUB TRIATLON ROCK’N ROLL TEAM
-ESCUELAS DEPORTIVAS MUNICIPALES
-CLUB COLOMBOFILO SETABENSE
-CLUB MOTO-RUTA
-CLUB CAZADORES EL ORION
-CLUB AGILITY SERRA GROSSA
-CLUB COLOMBICULTURA LA ANNAHUIRENSE
-CLUB DEPORTIVO SORDOS XATIVA
-ESPORTING DE XATIVA CLUB DE FUTBOL
|
No he podido encontrar la información del
porcentaje de mujeres que hay en los clubs de mi ciudad, pero tengo entendido
que en todos ellos o casi todos cuentan con equipo femenino. Pero como es de
suponer hay mucho mas porcentaje de hombres que de mujeres excepto en algunos
deportes. Aunque cada vez más son las mujeres que se animan a practicar algún
tipo de deporte, incluyendo los deportes que siempre se han dicho que “son más
de hombres”.
Que decir que no sepamos ya de la desigualdad
que existe en el deporte masculino y femenino… Y no comparto para nada algunas
de las opiniones que oigo por ahí de que si el deporte femenino está
infravalorado es porque no luchamos por ello o no nos interesamos.
Está claro que lo que busca la gente es el
espectáculo, pero creo que el deporte femenino puede llegar a ser igual de
espectacular, e incluso mostrarnos habilidades diferentes y innovadoras.
Así que les guste o no las mujeres cada vez
resaltaran más en este ámbito, y serán más las aficionadas a él. Y no valdrá la
escusa de que el hombre está más capacitado que una mujer para el esfuerzo
físico.
Espero que esto algún día llegue, y espero que sea pronto...
I si
aprenem dels "gansos"...?
Muy interesante el artículo, la verdad.
Nos consideramos una especie superior a las
demás por el simple hecho de que podemos pensar y razonar; pero realmente lo
hacemos? Por cosas como las que dice el texto anterior me hacen plantearme si
realmente lo somos. Porque dónde está esta capacidad cuando alguien necesita
nuestra ayuda? O cuando sabemos que nosotros solos no conseguiremos un
propósito? Pues a veces parece que realmente no la utilicemos, ya que nos hemos
convertido en una sociedad egoísta y sin escrúpulos, que en lo único que piensa
es en conseguir beneficiarse uno mismo destruyendo todo lo que se interpone en
el camino.
Deberíamos de plantearnos que lo más seguro es
que cientos de personas estén intentando conseguir la misma meta; y que juntos,
aportando cada uno su granito de arena podrían conseguirla para todos sin
necesidad de truncar las metas de los demás. Es decir, podríamos aprender de
los gansos, y volar como ellos.
Y qué decir de su sentimiento de grupo, de
compañerismo y apoyo. Prefieren conseguir su fin más tarde para poder ayudar a
sus compañeros, antes que abandonarlos a su suerte y seguir adelante, sabiendo
que de esta ultima forma conseguirían en menor plazo de tiempo llegar a su
destino. Pero como deberíamos hacer nosotros, ven a sus compañeros de vuelo
necesarios, y no como un estorbo ni como un obstáculo que pueda impedir que
consigan llegar.
Siempre hay que estar dispuesto a
aprender…hasta de los animales.
Discapacitat i
activitat física
Como bien sabemos la sociedad considera a las
personas con discapacidad como débiles e inferiores, cosa que a estas alturas
deberíamos de tener bien claro que no es así. Las personas con disminuciones
tanto físicas como psíquicas son tan importantes como cualquier otra, y sus
capacidades valen tanto o más que las de cualquiera. Con todo esto, se merecen
un trato justo frente los demás.
Para empezar me gustaría citar uno de los
párrafos del texto anterior “Construir una sociedad justa es hacerla habitable para
todos y todas, no sólo para los más fuertes. Una ciudad construida con el
patrón de un niño discapacitado puede ser habitada por todos y por todas. Una ciudad
levantada para conductores varones agresivos y apresurados sólo puede ser
vivida por ellos.” Este trozo del texto me ha parecido muy interesante, ya que
es un claro ejemplo de la actualidad. Cada individuo mira por sí mismo, y no es
consciente o no lo quiere ser de que la individualización de las cosas y los
actos (como beneficio propio) solo hace que no estén al alcance de todos. En
cambio personas como los discapacitados y alguna que otra persona que
sensibiliza con ellos tienen una visión diferente de lo que es la vida y de sus
valores, y por tanto suelen tender mas a la colectivización de las cosas para
que sean accesibles a todos, sea cual sea su condición física y mental.
Con respecto a la discapacidad en el ámbito del deporte creo que con
esfuerzo y constancia se puede conseguir lo que cada uno se proponga, en este
caso practicar la actividad física que más te guste, ya tengas una discapacidad
o no. Desde mi punto de vista creo que el deporte es muy beneficioso para la
autosuperación de una persona, en especial si sufre una discapacidad, ya que le
permite ver que puede conseguir metas propuestas y que puede seguir el ritmo de
otras personas, que también se esfuerzan con ellas para conseguir retos
parecidos.
Siguiendo a este tema me gustaría exponer un ejemplo. Como muchos
sabréis práctico bádminton en un centro
de tecnificación y perfeccionamiento donde cada día te exigen un alto
rendimiento en los entrenamientos. Entre uno de mis compañeros de entrenamiento
diarios se encuentra el alemán Thomas Wandschneider , actualmente y desde hace
3 años seguidos campeón del mundo y de Europa en dos de las modalidades (dobles
masculino, e individual masculino)de parabadminton, ya que hace 13 años un
accidente lo sentó en una silla de ruedas con paraplejía . Thomas no practicaba
este deporte antes de sufrir el accidente, si no que decidió empezar a jugarlo
hace 11 años como modo de ayuda para su recuperación y para subir su
autoestima. Poco a poco se fue convirtiendo en algo más para él, hasta el punto
que el bádminton forma parte de su día a día. Él mismo dice que el deporte es
una de las mejores formas de autosuperación y autorealización, las cuales son
muy necesarias en procesos de aceptación de una discapacidad como la suya; y
que sin hacer deporte no lo hubiera conseguido tan rápidamente ni con efectos
tan positivos para su salud. Por último decir que Thomas es un excelente
compañero de entrenamiento, el cual se supera día a día, y como uno más hace
cada ejercicio al límite, solo que adaptándolo a sus necesidades en algunas
ocasiones.
En resumen, pienso que los conceptos actividad física y discapacidad no
están reñidos; y que qué mejores ejemplos de autosuperación y de compañerismo
que estas personas; aprendamos…
Por último, decir que nosotros como futuros animadores deportivos
debemos fomentar la igualdad en todos los deportes y hacer ver que cada uno es
importante dentro de un grupo, tanto si tiene una discapacidad como si no la
tiene.
Entrada voluntaria: Contestación
al comentario de Jorge ¿¿Verdad o Mentira??
No
se si será verdad o mentira esta história pero lo que está claro es que intenta
vendernos el producto de Xtreme Power como un "milagro". Yo diría que
como todos los demás productos como este, pueden ayudar a formar tu cuerpo como
lo deseas pero siempre partiendo desde una base de duro y constante
entrenamiento. También esta claro que algunos productos sirven para algo o como
ayuda pero otros que nos venden con las mismas promesas no sirven para nada.
Y con respecto al tema de los actores, la mayoría tienen que cuidar su cuerpo
constantemente ya que viven principalmente de él, así que yo creo que consiguen
los resultados necesarios para una película a base de entrenamiento, pero y
porque no, también alguna ayudita extra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario